من هرگز انقلاب اسلامی را پدیده ای سنتی یا حتی سنتگرا نمی‌دانم. انقلاب اسلامی ایران یک پدیده ی عمیقا مدرن است و برای همین این دوگانگی [سنت و مدرنیته] در ذات انقلاب اسلامی وجود ندارد و باز به همین دلیلِ مدرن بودن انقلاب اسلامی، اساسا پروتستانتیزم شیعی بی‌معناست. (امیرخانی, جانستان کابلستان 1390, 210)
چپ مائوئیست بودم. آخر سال ۱۳۶۰ به اوین رفتیم. یک بازجو داشتم که دانشجوی فوق‌لیسانس علوم سیاسی بود. او مرا تغییر داد بلکه نشستم و مثل خر خواندم. ۴۰۰ جلد کتاب (در زندان) خواندم. از فلسفه هم شروع کردم. بعد تاریخ و سپس همه چیز. هر آن چه را جدی بود، خواندم. المیزان را با دقت خواندم... از سال 69 با مرتضی آوینی آشنا شدم. (فراستی 1395)
بعد از آنکه در سال ۱۳۲۰ رضاخان را بردند، پسر او محمدرضا تا چند روز نمیدانست که آیا پادشاه خواهد بود یا نه! کسی را به سفارت انگلیس فرستاد، آنها گفتند که بله، عیبی ندارد، پادشاه باشد، به شرطی که فلان کار را نکند و فلان کار را بکند! خوشحال شد ۱۳۷۷/۰۲/۰۲ .
الکسیس کارل: اشتباه بزرگ اجتماع امروزی در این است که توجه دختران جوان را از وظایف خاص آنان برگردانده و برای آنان طرز تعلیم فکری و اخلاقی و بدنی شبیه پسران ترتیب داده است. هنرمند و دکتر و خلبان و وکیل و استاد و دانشمند شدن دلیل کافی برای پایمال کردن قانون ادامه نسل نیست. زن جز با انجام وظیفه مادری به کمال رشد بدنی و روانی خود نمی‌رسد. (کارل 1354, 110)
هنوز هم سخن نسنجیده ی آن وزیر کار خودمان که روح بیگانه ستیزی را در نیافته است، مرا می‌رنجاند. وقتی که در گزارش مردمی‌اش می‌فرمود که حضور کارگر افغانی باعث بیکاری جوان ایرانی شده است. انگار نمی‌فهمید که جوان ایرانی، بالای لیسانس و فوق لیسانس بی کار است. در حالی که کارگر افغانی دارد پایین ترین کار را در ایران انجام می دهد... ایران بازارهای کار ناگشوده، فراوان دارد که وظیفه ی وزیر، گشایش آنهاست؛ جوری که وادار شویم به احترام از همسایه کمک بگیریم برای کار.
تنبلی فقط به معنای کار نکردن یا زیاد خوابیدن یا کم کار کردن نیست؛ بلکه آنچه سبب شود ما تمام فرصت‌های خود را برای کارهای بی‌فایده و پوچ به هدر بدهیم، پرگویی دائمی، ورق‌بازی، رقصیدن، با اتومبیل در خیابان‌های شهر گشتن و با سینما و تلویزیون وقت گذراندن هوش را به قهقرا می‌برد. همچنین حواس خود را روی مسائل متعدد پراکنده کردن و به هیچکدام تعمق ننمودن خطرناک است.
نادر یک نابغه نظامی است. می‌گویند امیرکبیر گفته است که اگر شاه عباس پادشاه می‌بود و من صدراعظم و نادر وزیر جنگ، ما سه نفرى دنیا را می گرفتیم. نادر تا وقتى که کار نظامى میکند همواره پیشرفت و قدرت است چهار صباح که ایستاده میخواهد مملکت را اداره کند افتضاح مىکند، هى آدم بکش، آدم بکش از همین مردم داخل، از کله‌ها مناره ها بساز! چشم بچه خودش را کور کرد کارهاى عجیبى کرد که پست ترین آدمها هم این کارها را نمیکنند. فلسفه تاریخ(ج1)
