این بشر با من دعوا میکرد سر رفتنم به وبلاگ آقایون ولی وبلاگ خودش رو استثنا میدونست! [این جمله درد دل یک خانم از مزاحمت و توهمات یک بلاگر آقا هست]
میخوام درمورد یکی از اون قضایایی حرف بزنم که شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشه. شده گاهی وقتا به یکی از وبلاگ های مورد علاقه تون [جنس مخالف] برید و مطلب را بخوانید سپس لجوجانه میرید سراغ کامنتها؛ بعد با دیدن یه کامنت یا جواب دوستتون به اون کامنت غیرتی بشید؟ [فعلا لفظ دیگه ای به ذهنم نمیاد بگم]
حتا ممکنه به خاطر این چیزی که دیدید از کامنت گذاشتن منصرف بشید یا در مرحله ی عصبانی تر برید بهش گیر بدید در مورد این رفتارش! [بله همینقدر شگفت] و گاهی یه مدت باهاش قطع رابطه بکنید؟ و با خودتون بگید دیگه از چشم من افتاد؟ [و متاسفانه اگه مذهبی باشید با معیارهای گاها مذهبی قضاوتش کنید و پیش دیگران غیبتش را]
جالبی ش اینه که همون کامنتهایی که دوست ندارید بقیه برای دوستتان بگذارن خودت میگذاری و بدترین جایش اینجاست که خودت رو استثناء میدونی!
راه این درد قلبی تو پیش من است [ادبیات چهل حدیث امام :)] درد تو حس مالکیت است. آن هم نه نسبت به یک نفر و دو نفر از مجازی ها! قوه شهویه در انسان، طوری است که اگر
زن‌های یک شهر به فرض محال به دست او بیاید، باز متوجه زن های شهر دیگر است...
من نمی گویم راه حلی که می دهم مشروع است. فعلا شما حواست باشد که یکهو دچار این حس نشوی تا برایت تبین کنم که نگاه درست به همسایه های مجازی چگونه باید باشد. درست است که بعضی مطالب وب ها بگونه ای است که باب طبع
شماست و شما از آن خوشت می آید ولی این دلیل نمی شود احساساتی که باید صرف
پست ها کنی صرف طرف مقابل شود [حتا در دلت]
عزیزان من! فرزندان من! خواهران من! برادران من! دقت داشته باشید! شب داشته باشید! خلوت داشته باشید :) اشک داشته باشید... یک گوهری در درون شما هست که نیاز به این کارها دارد. به دادش برسید [مریم نخند!]
خلاصه اینکه ما حق غیرمتعارفی بر گردن دوستان مجازی مون نداریم. و یک دوست [مذکر یا مونث] فقط به شخص من تعلق ندارد. همانطور که خود من ممکن است دوستان بسیار زیادی داشته باشم که درست نیست دوست من مرا برای رفت و آمد به وبلاگ آنها شماتت کند [حتا در دلش] . الکی حساس نشیم باشه؟
پینوشت به پست ربطی نداره
و اما درمورد دوست یا دوستان عزیزی که از سر کمال دلسوزی تذکرات یا پیشنهاداتی به ما می دهند اولا اینکه باید با روی باز از آنها استقبال کنیم. و تذکر اگر میخواهیم بدهیم حتما باید خصوصی باشد. حتما را دقت داشته باشید چون در غیر این صورت هر معنایی می دهد جز دلسوزی. حتا اگر از کسی که میخواهیم به او تذکر بدهیم نزدیکترین دوستان ما باشد. حالا اینکه برخی که هنوز دوستی شان ثابت نشده بیایند از سر دلسوزی های دنیویه و اخرویه تذکر بدهند [آن هم در کامنت عمومی] دیگر آن را کجای دلم بگذارم؟ نمی دونم چرا بعضیا خیال میکنن هر کس کتاب مذهبی بخونه یا درمورد مذهب تحقیق کنه مذهبی محوسب میشه؟ پس لزومی ندارد برای کسی که نمی دانیم مذهبی هست یا نه و نمی دانیم دوست ما هست یا نه تذکر اخرویه بدهیم
