فیشــــــنگار

سلام

همون اولش که‌چاپ شد خوندمش... یادمه منم زیاد خوشم نیومد! و تا جاییکه یادمه بیشتر نقدهای ایشون بهش وارد بود!

البته برخلاف بقیه من هیچ وقت شخصیت ارمیا برام حذاب نبود! شخصیت های، من  او، رو بیشتر دوست داشتم...

I have no idea. Salam 

مصاحبه زهیر توکلی با امیرخانی در همشهری و جلسه نقد و بررسی مشترکشون درباره بیوتن رو هم بخونید. به نظرم مهم‌ترین جاهایی هستن که امیرخانی سعی کرده و تونسته حرفاش رو درباره این کتاب واضح‌تر بیان کنه. یه نقدی هم بود از جایی به اسم مدرسه مجازی وتر -اگه اشتباه نکنم- که تو کانال تلگرامشون خونده بودم. نقد بی‌رحمانه و بیش از حد یک طرفه‌ای بود ولی همون هم خیلی برای فهمیدن متن راهگشا بود.

مهمترین مشکل بیوتن اینه که امیرخانی انگار در حالی سعی می‌کنه رمان بنویسه که بلد نیست قصه تعریف کنه و الزامی نمی‌بینه که خودش رو محدود کنه به اسباب داستان. برای همین دنبال یه بهونه کشکی می‌گرده که پای ارمیا رو وا کنه به امریکا یا وا کنه به رابطه عاشقانه با آرمیتا. یا دنبال یه بهونه کشکی‌تر مثل توزیع فلان می‌گرده تا برسه به فلافلی لبنانی و سفره افطاری امپایر استیت و الخ.

اینا همه بهونه هایی هستن که تنبلی جناب نویسنده رو در جفت و جور کردن اسباب منظقی برای گفتن حرفاش جبران کنن. برای همین قصه بیقواره به نطر میاد. اصلا خود ارمیا بهانه‌ست برای اینکه ما رو بکشونه وسط اون فضای دین داری عجیب و غریب. ارمیا دوربینه. برای همین اینقدر منفعله.

من اما با تموم این حرفا و اون حرفای بالا بیوتن رو دوست دارم چون یکی از معدود تلاش‌های یک انسان مسلمان ایرانی برای به تصویر کشیدن هنرمندانه آخرالزمانه در قالب یک رمان پیچیده و چندلایه.

تلاشیه برای به تصویر کشیدن چالش‌های دین داری وسط ساز و کارها و نظام‌های مدرن حاکم بر زندگیامون. دین داری وسط تهرانی که روز به روز سعی می‌کنه ولو یه گام به منهتن نزدیک‌تر بشه.

بیوتن قصه دست و پا زدن خودمونه و صادقانه اعتراف می‌کنم که قصه تلخ و اعصاب خورد کنیه و مزخرفیه. برای همین دوستش دارم.

سلام

:)

کنجکاو شدم بخونمش:))

ولی احتمالا شروعش کنم مثل ۳-۴تا کتابی که تو چند ماه اخیر خوندمو نصفه موندن 

نصفه رها خواهد شد:/)

+کاش اینجا هم مثل اینستا قابلیت ذخیره پستا بود:(

الان یه لحظه دلم خواست این پستو ذخیره کنم تا یادم نره برم سر فرصت سراغ کتابه:):

خیلی ممنون بابت معرفی

:)

نوشتم اسمشو قسمت یاد آوری امور شخصی پنلم جلو چشمم باشه یادم بمونه:))

دقیقا چون حس کردم متفاوته فضاش کنجکاوم کرد بخونم:)

من فکر کنم تا چند سال در بند اون نویسنده ای که تو پست قبل ازش گفتی بمونم...

سلام و خداقوت 

چه خوب نوشتین

حالا یه چیز جالب اینکه ارمیا اینجا کشته نمیشه! توی کتاب رهش باز از آمریکا برمیگرده و کوه نشین میشه :| 

اصلا افراسیاب رویین تنه این ارمیا

نه، تو کوههای شمال تهران چوپانی میکنه

البته اصل قضیه ارمیا نیست ها، آخراش اضافه میسه به داستان

اونم قشنگه کتابش

بله

درمورد آلودگی تهرانه

:|

من خودم یه بار بعنوان باج از حضرت آقا هدیه ش گرفتم :|

بچه تر  که بودم عاشق امیرخانی بودم 

اول ارمیا را خوندم ..بعد از به ....بعد بیوتن نشت نشا و...قیدار ..رهش

البته که حالا به نظرم عجب نویسنده مزخرفی بود ..عجب مالیخولیایی به خوردم داد ...حیف وقت 

فقط ارمیا و از به قابل تحمل بود ...

نکته مهم اینکه ابن نویسنده دستوز نگلرش و ادبیات فارسی را نابود کرد به بهانه سبک نوشتن !

بیشتر فکر می کنم املا اش بچگی شایدم هنوز ضعیف بوده 

@ ام شهراشوب چرا سر کار میری یه کلیک روی اسم رهش بنمااااا میبنید که ایشون کتاب را خوندن ://///////

من نخوندم و نمی‌تونم نظر خاصی در مورد این کتاب بدم.

عایا مردم آزاری کار خوبیست؟؟!

دیگه نیاید به من بگید نظر بده ها! دفعه آخرم بود

خدافس

من اولین بار که خوندمش خیلی سال پیش بود...اون موقع بیشتر دوسش داشتم تا این دفعه که طرز فکرم متفاوت شده.... که کتاب ها رو جور دیگه ای میبینم و جور دیگه ای میخونم...

خیلی سالِ پیش خواندم! خیلی سالِ پیش! هزار سالِ قبل.

چندین جمله  و فراز بود که خیلی دوست می‌داشتم. دلم خواست دوباره بخوانمش. کاش وقت داشته باشم...

آره امسال دوباره خوندمش.... توی وبلاگ ازش چیزی نگفتم؟!!!

شاید فقط توی اینستام راجع بهش گفته بودم...

جفتش رو امسال دوباره خوندم...

ارمیا و بیوتن

من کتابایی دوست دارم دارم که روال زندگی توش طی بشه با معمول ها و غیرمعمول های زندگی و حس میکنم ایرانی ها در نوشتن جریان زندگی ضعیفن هرچند این نظر منه کتاب زیاد نخونه و به احتمال خیلی زیاد اشتباهه. :)

سلام. بله. خوشمان آمد! 

برای رضای امیرخانی فرستادم ش.. 

بله بله. از همین جا با ذکر سند و مآخذ و شأن نزول فرستادیده بشد به ایشان

امیرخانی جواب دادن که:

سلام محبت فرمودید

می‌خوانم و استفاده میکنم 

من او رو‌فکر کنم دو بار خوندم، کلا کتابهای ایشون یه کم این حالتو داره...

البته من رهش رو‌نخوندم, نمی‌دونم چرا هیچ‌تمایلی به خوندنش نداشتم... ، اما این پیونگ یانگ دست دخترمه، باید بگیرم ازش بخونم! چون سفرنامه است بیشتر دوست دارم بخونم!

جانستان کابلستان، و داستان سیستان هم نوعی سفرنامه بود... 

خوندمشون... فقط فکنم نفخات نمیدونم چیه،اون رو و این دو تا جدیداش رو‌نخوندم!

سلام. ممنون از بازنشر.

من خودم لینک این مطلب رو قبلا برای آقای امیرخانی فرستاده بودم. البته تو اون دوران دعواهای بعد رهش بود و فکر کنم نخوندنش:)

سلام بزرگوار

من اون قدرها کتاب و رمان نخوندم که تحلیل کنم از ضعف یا قوتش، یا تحلیلم محلی از اعراب داشته باشه، و نسبتا شخصیه و میتونه اشتباه باشه،

اما، همه ی کارهای امیرخانی رو خوندم تا الآن، بیوتن ش رو هم سال ها قبل خوندم، شاید 6-7 سال پیش. آن چه که مینویسم بیشتر خاطراتم از این کتابه، چون خیلی گذشته

تو بین کارهاش، به نظرم ضعیف ترینشون رهش بوده، و بعد از رهش یکی بیوتن رو ضعیف ترین کارش میدونم

خوبیش اینه که، یه سری دغدغه ها و چالش ها رو مطرح می کنه، که به بچه مذهبی نسبتا روشن فکر شده و اهل فهم و علم، وقتی بره ینگه دنیا بهش دچار میشه

اما ضعف کتاب، به نظرم در چند چیزه، اول این که کتاب های امیرخانی شخصیت اولشون خود امیرخانی هستن. فضای رمان ها و داستان هاش، خیلی متاثر از تجربیات شخصیشه. این طبیعیه برای یه رمان نویس، کما اینکه همینگوی هم وداع با اسلحه ش یادگاری تجربه ش تو جنگ داخلی اسپانیا بود که راننده آمبولانس شده بود

منتهی طرف دیگه، فرض کنین رمان های تالکین (ارباب حلقه ها و ...). نویسنده از تجربه ی زندگی واقعیش استفاده می کنه، ولی یه دنیای کاملا متفاوت خلق می کنه. همه ی نویسنده ها از تجربشون استفاده می کنن، ولی رمان های امیرخانی به نظرم تو دو قطب نگارش وقایع تجربه شده از یک سو و استفاده از تخیل محض از سمت دیگه، که یه ورش میشه سفرنامه نویسی و اون ورش میشه رمان علمی تخیلی، خیلی بیشتر گرایش داره به نگارش تجربیات

تو رمان، تخیلش زیاد از تجربیاتش فراتر نمیره. این به نظرم نقطه ضعف رمانه، که تو بیوتن خیلی به چشم میاد. شخصیت زن کتاب، ارمیتا، خوب پرداخت نمیشه، چرا که امیرخانی نمیتونه با تخیل به خوبی از کالبد مردانه ی خودش بیرون بیاد و اون شخصیت زن رو بفهمه و پرداخت کنه

تو رمان های دیگه ش، از ارمیا تا قیدار، همیشه یه چند تا شخصیت هستن، که شاید تو زندگی واقعی خوب شناختتشون، و همه جا میاردشون. یکیش خود ارمیاست، که خود امیرخانیه، و یکیش روحانی معناگرای ماجراست، که یه جا درویش مصطفی است، یه جا سید گلپا و ... تو رهش هم میشه ارمیای پیرمرد شده

تو بیوتن، شخصیت ها دور ترن از این ها، و ضعیف تر پرداخت میشن. انگار تخیل امیرخانی به اندازه ی مغز استدلالی و تجربیش (که خیلی هم توانمنده) جلو نمیره، و لنگ میزنه. ارمیتا اون قدرها هم واقعی نیست، خشی اون قدرها هم خوب در نیومده.

تو رمان رهش هم، چون شخصیت اصلی رمان رو این بار زن گرفته، ضعیف تر از همه ی کارهای دیگشه و خوب نتونسته پرداخت کنه.

منتهی مثل همیشه، تو متنش طنز و شوخی های خوبی داره، و فضای جالبی رو ترسیم کرده. کل من علیها fun

در مقابل اون، سفرنامه نویسیش خیلی بهتره، و خوب هم تحلیل اضافه می کنه به دیده هاش. در کل سفرنامه هاش رو بیشتر دوست داشتم تا رمان هاش.

بله
راهنمایی بیشتر خواست بگین تماس بگیره :))