فیشــــــنگار

و خوندنش عالیه...

از دوستان شاید متنشو گرفتم و گذاشتم نمیدونم.

بستگی به همکاری دوستام داره.

پنجشنبه، جمعه و شنبه به خاطر شب قدر و شهادت حضرت علی (ع) تعطیل بود.

فرصت خوبی بود تا نواقص سناریویی را که برای دفاع مقدس آماده کرده ام را بر طرف کنم.

به خانه رسیدم و بعد از مدتی رفتم سراغ کتاب ها و یکی از آن ها را انتخاب کردم. روی کتاب چیزی در خصوص عملیات خاصی نوشته نشده بود. تمام کتاب هایی که برای تحقیق انتخاب کرده بودم قطور بودند و همه مرتبط با موضوع: خیبر، والفجر۸ و کربلای۴، با خودم گفتم شاید این هم به این عملیات ها ربط داشته باشد.

به نظر از همه کوچکتر می آمد و راحت تر از همه کتاب ها می توانستم تمامش کنم. روی تخت دراز کشیدم و شروع کردم به خواندن کتاب.

این کتاب خاطرات یک شهید بود و ربطی به عملیات ها نداشت. شهید ابراهیم هادی.

از هر برگ کتاب که می گذشتم، بیشتر از شخصیت ابراهیم خوشم می آمد. (۱۹۳)

آن شب خاله و شوهر خاله ام با فرزندانش به خانه ما آمدند. طبق معمول همیشه، بدون روسری به استقبالشان رفتم و در را باز کردم.

بعد هم دوباره نشستم پای خواندن کتاب، هر چه جلوتر می رفتم، بیشتر ابراهیم را می شناختم و برایم عزیزتر می شد.

طوری به او وابسته شدم که وقتی در قسمتی خواندم که زخمی یا مجروح شده، بی امان اشک می ریختم و ناراحت می شدم و قلبم به درد می آمد.

بعد به خودم گفتم: تو دیوانه ای؟! این کتاب یک شهید است که می خوانی. یعنی اینکه دیگر زنده نیست. برای چه اینقدر از مجروحیتش غمگین می شوی؟!

آخر شب وقتی خانواده، گریه های من را دیدند گفتند: برای چه اینقدر گریه می کنی!

بغض کردم و گفتم: آخه شما ابراهیم را نمی شناسید... یک دفعه شوهر خاله ام گفت: جبهه همین بود. من شبیه ابراهیم را زیاد دیدم. می دانم چرا گریه می کنی...آن شب با بحث هایی در مورد جبهه و جنگ و شهدا به پایان رسید. 

فردا صبح دوباره به سراغ کتاب رفتم. نه برای اینکه تحقیقم را کامل کنم، برای اینکه بیشتر از ابراهیم بدانم. 

کتاب را باز کردم رسیدم به جایی که ابراهیم با سوزن به پشت پلک خود می زد و خود را برای دیدن نامحرم سرزنش می کرد.

کتاب را بستم. از خجالت نمی دانستم چه کنم؟! دوباره زدم زیر گریه، این بار برای فاصله بین انسانیت ابراهیم با خودم. فاصله بین خودم تا خدا...

کتاب رو به پایان بود و من تازه داشتم آغاز می کردم. رسیدم به نحوه شهادت ابرهیم.

دلم نمی خواست تمام شود. نمی خواستم پایانش را بخوانم. (۱۹۴)

من این عملیات را می شناسم. وقتی روی عملیات والفجر۸ تحقیق می کردم کاملا تصادفی با غربت شهدای فکه آشنا شدم.

ابراهیم هم یکی از غریب های خاک فکه بود که در این عملیات پهلوانانه به سوی خدا شتافت.

پایان این کتاب، دیگر من، من نبودم. انگار عزیزم را از دست داده بودم. در خود فرو رفتم و به خیلی چیز ها فکر کردم.

شب قدر بود، سال ها بود که آداب این شب را در خواب آلودگی هایم فراموش کرده بودم. طبق معمول سال های گذشته به سمت رختخوابم رفتم و خوابیدم.

باورم نمی شد. اما ابراهیم بود که به خواب من آمد! ابراهیم را دیدم. آمد بالای سرم با صدایی مهربان گفت: «پاشو نماز بخوان، دارن اذان می گن...!»

در همان عالم خواب نشستم و نگاهش کردم. نزدیکتر آمد و گفت: «شما آبروی اسلامید...»

از خواب پریدم. یک ربع مانده بود به اذان صبح. بی اختیار گریه کردم و گفتم: خدایا من آبروی اسلامم؟! منِ رو سیاه؟ من که آبروی اسلام را بردم...

رفتم و وضو گرفتم. در سحر شب قدر، اولین نمازم را بعد از سال ها خواندم. ابراهیم با حرفش مرا شرمنده و خجالت زده کرد...

حالا من که نمی توانم آبروی اسلام باشم، اما از آن روز به بعد سعی می کنم تا حداقل آبروی اسلام را نبرم.

به لطف ابراهیم، امروز چادر که حجاب فاطمه زهرا (س)  است را بهترین پوشش برای خود بر گزیدم.

از این رو از شما می خواهم، با کسانی که بد حجابند، یا اعتقاداتمان را درک نمی کنند، به جای اینکه با خشونت برخورد کنیم، بیایید هدایتگری چون ابراهیم هادی باشیم. و اگر توانش را نداریم، ابراهیم و ابراهیم ها را به آن ها معرفی کنیم.

یقینا خداوند بخشنده و مهربان است. من تمام تلاشم را می کنم تا تمام روزهایی را که با سرکشی و عصیان به خود ظلم کردم و خودم را از معبود و محبوبم دور ساختم جبران کنم. امیدوارم که خداوند توفیق عبادتش را از ما نگیرد.

ابراهیم به من آرامش و شناختی را داد که اگر زمین را زیر پا می گذاشتم در هیچ جای این دنیا نمی توانستم چنین آرامشی را بیابم.

دلم می خواهد بدانید ابراهیم، نه فقط من، بلکه اطرافیان من را هم دگرگون ساخته. به هر کس گوشه ای از خصلت های ابراهیم را می گویم دلش می خواهد خدای ابراهیم را بشناسد.

«سلام خدا بر ابراهیم، در آن لحظه که به دنیا آمد در آن لحظه که به شهادت رسید و در لحظه ی رستاخیز که برانگیخته خواهد شد.»

دوستان خوبم بر سر سجاده هایتان که می نشینید من را هم دعا کنید تا خدا من را هم به بندگی اش قبول کند. ۱۳۹۳ خانم ش.ص.

(۱۹۵-۱۹۶)

اشک منو رسما درآوردین با این متن کتاب':((

ممنونم از شما محبوبه ی  عزیزم 

ممنون از شما  جناب دچار بخاطر این پست ارزشمندتون 

ولی متاسفم متنی که محبوبه جان گذاشته اگه همونه که شما خواستی چرنده :| 

یعنی چی یک نفر تو شرکته 

بعد سر لختیه 

بعد موضوع سناریوش دفاع مقدسه :| 

بعد مثل فیلم هندیها چادری شده 

بابا بی خیااااال :/ :| 

هم از شما هم از محبوبه شب.

باعث افتخار و کمترین کاری بود که می تونستم انجام بدم : )

# جوان ایرانی

با تشکر از شما و خانم محبوبه شب گرامی 

و چند ماه بعد...

با یک صلوات شهدایی رو که وام دارشون هستیم رو مهمون کنیم

اللهم صل علی محمد و آل محمد

هعی دل غافل

با سلام و صلح ... سلام برابراهیم2 ! در واقع هیچ ربط مستقیمی با خودشهیدبزرگوار ندارد؛ و صرفا" برداشتهای احساسی و کاملا" شخصی ناقلین داستانها و خواب نما شدن و تعریف خوابهای برخی دیگر از این راویان است که افراط و اغراق در بیان خاطرات کاملا" ملموس و گاها" خواندن آنها برای اهلش؟! آزاردهنده است ....

خوشبینانه اش با حسن ظن خالص؛ این کتاب من!؟ را بیاد برنامه های تلوزیونی ازلاک جیغ تا ؟! و گردونه میاندازد که متاسفانه صرفنظر از اقبال عمومی و کمی آن که ملاک کیفیت ش نمی باشد دچار آفاتی چون تبرج و اظهارگناهان(افشاءسر) کاملا" شخصی برای دیگران و از طریق رسانه است که در شارع دین و مذهب ؛ امری کاملا" مذموم و نکوهیده است ...

سلام علکیم

تفاوت است میان "حقیقت" و "واقعیت"…
نویسنده، گاهی از واقعیات وام می گیرد برای نیل به حقیقت؛ گاهی از مجازها و گاهی حتی از محالات. حد و حدود این بهره گیری هم به تعبیر شهید مطهری این است: "هدف (حقیقت)، وسیله (راه رسیدن به حقیقت) را توجیه نمی کند".

حق تر از حضرت حق که نداریم! مگر نه آن که هم از راه واجب الوجود می توان به واجب الوجود رسید؛ و هم ممکن الوجود اشاره می کند به واجب الوجود؟ و حتی یک قدم بالاتر که ممتنع الوجود هم یک سره به واجب الوجود راه می نماید… پس این چه تعبیری است که می فرمایید "... غالباً با خواندن اینگونه خاطرات مبتنی بر خواب و خیال و غلو در پردازش آن برای اثبات حقانیت حقیقتی که حجتی جز خودش دلیل حق بودنش نیست ... " ؟!

گمان بنده این است که مادامی که این مجازها، خیال ها و حتی محالات در راه رسیدن به حقیقت، به "کفر حق" و یا "ایجاد باطل" آلوده نشوند، مقدس اند.

لذا اگر یک محصول را با میزان "حقیقت" بسنجیم و بر این اساس بازتعریفش کنیم، چه فرقی می کند از راه واقعیت به حقیقت رسیده باشد یا از راه مجاز؟ از یقین به حقیقت رسیده باشد یا با تشکیک؟ با خواب به حقیقت رسیده باشد یا با بیداری؟ با خیال به حقیقت رسیده باشد یا با غیر... ؟

کلامم را با جملاتی از مرحوم نادر ابراهیمی در مقدمه ی داستان "سه دیدار با مردی که از فراسوی باور ما می آید" (درباره زندگی نامه امام خمینی) تمام می کنم:
"من داستان می نویسم، تاریخ نمی نویسم. تاریخ های بسیاری قبل از من نوشته شده است و همزمان با من و بعد از من نیز نوشته می شود و خواهد شد. اما داستان فقط یک بار نوشته می شود؛ فقط یک بار. آن ها که واقعیت را می خواهند نه حقیقت را، و طالب واقعیات تاریخی هستند نه حقایق انسانی، می توانند بی دغدغه خاطر به بهترین تاریخ ها مراجعه کنند…"


+ مبارزه با انحرافات در تاریخ دفاع مقدس، بسیار بسیار مقدس است. اما گمان حقیر این است که هر چه خلاف "واقعیت" باشد، شاید برخی اهالی آن دوران را آزار دهد، اما لزوماً انحراف نیست.

مؤید باشید

حیفم اومد این مطلب رو باهاتون شریک نشم:

برای اینکه یه کتابی یادت بمونه سعی کن همیشه نکته برداری ازش کنی :)

و نکته های خوبش رو تو یه دفتری بنویسی :)

سلام :)

:|
فرق میکنه یعنی؟

میدونی حتا یادمه همون روزا هم زیاد منو تحت تاثیر قرار نداد گرچه بازم یادمه دوسش داشتم

@باران

وارانی؟؟

مریم :))

آره خب :))

چه جالب!

:|
خار شده رفته تو چشت ها

:|

:|
کیمیای محبت کم بود گریه هم اضافه شد

پیشنهاد میکنم این کلیپ رو هم شما و هم سایر دوستان ببینین .

به نظرم آقای پوراسد خیلی آرمانگرایانه و غیرمنصفانه به برنامه ای مثل لاک جیغ نگاه کردن

منم به این برنامه نقدهایی دارم،ولی افشا سری صورت نگرفته، اینا همشون از ظاهر بدشون قبل از محجبه شدنشون میگن، که کاملا آشکار بوده.هیچکس گناه سریش رو نگفته

ثالثا در واقعیت جامعه انقدر بی عفتی و بی حجابی موج میزنه که اگه یه برنامه اینجوری بتونه موفق باشه و جوونا رو جذب کنه دیگه نباید اون ایرادات رو گرفت

الان داداشای من لباس گشاد نمیپوشن چون زشته!!! :| 

نه خوشگل جان من جز تو همین جور کتابها هیییییییچ جا ندیدم! و نه شنیدم 

اینا حرفای تو کتابهای اینچنینیه فقط 

طرف باید زمینه شو داشته باشه و اگه زمینه شو داره که دیگه سرلخت بودنش چیه 

اما این حرفها رو چرا 

من نمتونم قبول کنم 

ولی با اونی که در عمل یعنی واقعیتی که من محدود البته می بینم چرا میتونم 

متنی که پیشنهاد مطالعه اش رو دادید عالی بود؛ اما یک جاش می لنگید که در ادامه، توضیحش می دم و دوست دارم ناراحت نشید.

@میم بانو جان

شما لطفا طبق آیه قرآن، ' حضرت مریم (س) ' و ' حضرت آسیه (س) ' رو معیار و الگوی خودتون قرار بدید. ' ابراهیم ' این کتاب رو بگذارید به عنوان الگوی آقایون.

از شرک‌ که نباید صحبت کنم. حالا گیر دادید به ازدواج؟ تازه، من هنوز، در این باره که از شرک، ننویسم هم، قول ندادم‌.

چرا از گفتن معایب ازدواج، می ترسید؟ می ترسید همه بشن ' حضرت مریم (س) ' و ' حضرت آسیه (س) '؛ اون وقت سر آقایون بی کلاه بمونه؟ '. :)

کاش حداقل وبلاگ داشتید تا بیشتر با عقاید و تفکرات شما آشنا میشدیم...

خب نمیشه بگید عقاید من قرآن هست پس مشخصه...

چون فکر نمیکنم در بین تمام مسلمین (شیعه و سنی و ...) و حتی وهابییون کسی باشه که بگه ما قرآن رو قبول نداریم... اما این همه اختلاف هم وجود داره...

دوست داشتیم شما وبلاگی میداشتید تا بیشتر با تفکرات شما آشنا میشدیم

@ن. .ا

من تفکراتم رو توی همین وبلاگ، ضمن نظراتم، بیان می کنم.

با اینکه وبلاگ دارم؛ اما ترجیح می دم با وبلاگم، وارد ارتباط با وبلاگ دیگری، نشم. این طوری خیلی بهتره. چون قسمت نظراتم بسته هست و اگر هم، حضور پیدا کنید، امکان درج نظر فقط به شکل خصوصی، وجود داره. اگر از نظر شما، مهم باشه، برای بنده، مقدور نیست. شرمنده.

در کل، دنباله روی فرقه خاصی نیستم و معیارم در کارها، پاکیست.

خیلی خوبه که معیارتون پاکی هست

اما از نظر من طهارت معنای وسیعی داره...

من اگر بخوام ترجمه دقیقی از طهارت در فارسی بکنم میگم طهارت قرآنی یعنی "رهایی از ماسوا الله" و خدا فقط کسانی رو مامور میکنه به خلق اهتمام داشته باشن و به کار خلق بپردازن که به این طهارت " رهایی از ماسوا الله" رسیده باشن...

یعنی نشانه طهارت انسان ، دغدغه مند شدن برای هدایت خلق هست...

اهتمام داشتن به خلق و در عین حال غرق نشدن در خلق هست...

عالم خلق ، عالم تضادها و تزاحم هاست... لذا هر کسی نمی تونه هم با خلق باشه و برای هدایتشون دغدغه مند باشه و هم از شر خلق در امان باشه...

لذا طهارت خیلی معنای وسیعی داره...

اگر طهارت به این معنا برای شما معیار هست من هم قبول دارم که معیار خوبی هست

همه آدمها امکان رسیدن به مقام طهارت رو دارند. ولی نمی شه هم، غرق در دنیا، شد و هم، پاکیزه موند.

بله غرق شدن در خلق و پاک موندن قابل جمع نیست 

اما اهتمام به خلق و پرداختن به خلق غیر از غرق شدن در خلق هست...

و البته سخته که هم با خلق باشیم هم در خلق غرق نشیم

از طرفی دور ماندن از خلق و پاک ماندن هم هنر نیست