بیوتن البته به خودی خود جذابیتی برایم نداشت، ولی این که ادامهٔ «ارمیا» بود جالبش می‌کرد. ارمیا نماد یک آدم دردمند بود، از آن آدم‌هایی که «به بیداری دچارند».
امیرخانی خود را موظف به روایت دین‌داری در دنیای مدرن می‌داند و بیوتن روایت خمودگی و خستگی یک دین‌دار در مدرن‌ترین کشور این دنیاست.
به نظرم هر کس خاطره می‌نویسد نگاه تعالی‌خواه و توسعه‌گرا دارد. نگاه تعالی‌خواه یعنی محاسبه نفس در خاطرات وجود دارد و نگاه توسعه‌گرا یعنی محاسبه اجتماعی وجود دارد و برای کسی که خاطره می‌نویسد این دو نگاه پدید می‌آید.
هیچ کسی نیامد وارد جشنواره فجر شود و آرام آرام ترقی کند و انتقاداتش را در معرض و نظر بگذارد و جشنواره را –به زعم خود- به مسیر اصلی بازگرداند.بلکه بلافاصله جشنواره‌ای جدید ساخته شد.
کوه نشین ها یکی دوتا نیستند… خیلی ها هستند که از این شهر دل کنده اند، روزی برانگیخته می‌شوند. این شهر نشد، شهری دیگر … مدینه می‌سازند عاقبت.189
کاش آخوندی باشد که قندی از قندان دربیاورد و فوت کند و بدهد دست ایلیا و نفس ایلیا باز شود.
پی نوشت:
قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند
اگر شهری به خانه های مادربزرگ‌هاش
احترام نگذارد، فرو می‌پاشد. اگر مادربزرگ جناب شهردار، هر شهرداری اهل همان شهر
نباشد، شهر توسعه پیدا نمی‌کند. بزرگ می‌شود اما توسعه پیدا نمی کند.
من هرگز انقلاب اسلامی را پدیده ای سنتی یا حتی سنتگرا نمی‌دانم. انقلاب اسلامی ایران یک پدیده ی عمیقا مدرن است و برای همین این دوگانگی [سنت و مدرنیته] در ذات انقلاب اسلامی وجود ندارد و باز به همین دلیلِ مدرن بودن انقلاب اسلامی، اساسا پروتستانتیزم شیعی بی‌معناست. (امیرخانی, جانستان کابلستان 1390, 210)
هنوز هم سخن نسنجیده ی آن وزیر کار خودمان که روح بیگانه ستیزی را در نیافته است، مرا می‌رنجاند. وقتی که در گزارش مردمی‌اش می‌فرمود که حضور کارگر افغانی باعث بیکاری جوان ایرانی شده است. انگار نمی‌فهمید که جوان ایرانی، بالای لیسانس و فوق لیسانس بی کار است. در حالی که کارگر افغانی دارد پایین ترین کار را در ایران انجام می دهد... ایران بازارهای کار ناگشوده، فراوان دارد که وظیفه ی وزیر، گشایش آنهاست؛ جوری که وادار شویم به احترام از همسایه کمک بگیریم برای کار.
